Het was een fantastisch feestje: kampvuur, lekker eten, blije mensen, goede muziek. De meeste feestgangers hadden hun best gedaan om er goed uit te zien, om zich te onderscheiden van de ander. Iedereen was prachtig! Maar niet omdat ze de mooiste outfit, een gladde huid of een goed kapsel hadden. Ze waren allemaal prachtig omdat ze uit hetzelfde ‘materiaal’ bestaan: een levend wezen dat in de kern altijd mooi is.
Opvallend op het feestje (en in het dagelijks leven) was dat de meesten niet doorhebben dat ze zo mooi zijn van zichzelf. Iemand vertelde dat hij zijn best doet om goed te doen in het leven. Bijvoorbeeld een junk in de stad 2 euro geven, dat gaf hem het gevoel goed bezig te zijn voor zijn medemens. Hij vertelde dat de dingen die je doet je tot een goed mens maken. Deze persoon is ergens in zijn leven vergeten dat hij in de kern al goed is. En actie in de buitenwereld is dan iets dat je doet in het moment omdat je dat dan het beste lijkt om te doen. En als je het doet om je beter te voelen, berust dat op het misverstand dat je denkt dat goed-zijn of welzijn van iets buiten jezelf komt. Dan ben je waarschijnlijk vergeten dat je ware natuur, de kern die in je zit, altijd goed is.
Een ander vertelde dat hij zijn ex-vriendin eigenlijk niet kon missen, maar dat samenzijn ook geen optie was. Nu voelde hij zich vaak doodongelukkig. Hij was onder invloed van alcohol om te vergeten en niet te voelen. Hij vertelde van alles waar hij het niet mee eens was; hij dacht eigenlijk continu bij van alles en nog wat dat het anders moest. Anders dan hoe hij het in zijn hoofd bedacht had dat het zou moeten gaan. En zo was hij steeds in strijd met dat wat al gerealiseerd is. En tegelijkertijd streefde hij naar betere dingen dan de dingen die zich in zijn leven aandienden. Strijd en streven. Dat zijn twee prachtige graadmeters om ons te vertellen dat je vooral veel in je hoofd leeft. En al die gedachten creëren een illusie die niet overeenkomt met wat je waarneemt. Stress en ontevredenheid zijn het gevolg. En toch: ook deze man was prachtig. Alleen herkende ook hij onder al zijn gedachten niet meer dat zijn ware natuur al een soort van default setting van goed-zijn, van welzijn heeft.
Zo lijden we allemaal aan vergeetachtigheid: we worden geboren met een natuurlijk aanwezig welzijn, maar vergeten dit. Er lijken sluiers van gedachten over onze ware kern van welzijn te liggen.
-> gedachten over alles wat anders zou moeten zijn, die maken ons bijvoorbeeld boos of verdrietig
-> gedachten over dingen die we meegemaakt hebben, die hebben ons ‘gevormd’ tot wie we denken te zijn
-> gedachten over dingen waarvoor we bang zijn, die zorgen ervoor dat we iets niet doen
-> gedachten over ons beeld van onszelf, die maken dat we iets doen dat bij ons zelfbeeld past
-> etc
En wat zijn die gedachten uiteindelijk? Gedachten kunnen alleen door de bedenker waargenomen worden. En vervolgens geeft het bewustzijn er gevoel aan, waardoor het levensecht lijkt. Wat zijn die gedachten dan? Het is alleen een beetje energie dat door je hoofd gaat. En je hebt er niet eens echt invloed op. Het komt op en het gaat weer. En daarachter, daaronder (waar zit het?) is altijd je ware natuur aanwezig: de universele levensenergie. Dat is de ware bron van onuitputtelijke wijsheid en liefde. Alleen zijn we dat vaak vergeten.