In een gesprek zei iemand laatst: “ik distantieer me ervan!”. Zoals ik het begreep bedoelde hij dat hij het ergens niet mee eens was en de manier waarop de betrokkenen ermee om gingen afkeurde. Er werd frustratie en misschien ook pijn ervaren. Door zich ervan te distantiëren, wilde hij er afstand van nemen.
Ik bleef er een tijdje over nadenken. Wat gebeurt er eigenlijk wanneer iemand zich ergens van wil distantiëren? Het begint met een waarneming. Je vindt ergens iets van en het roept een gevoel bij je op. Je krijgt bijvoorbeeld een gevoel van niet gehoord worden. Dat gevoel heb je misschien al vaker gehad. Er komen diverse gedachten op die bij dit gevoel passen. Vanuit gewoonte komt er een vertrouwd riedeltje aan gedachten langs. Weten wat er in andermans hoofd om gaat kan ik natuurlijk niet, maar ik zou me kunnen voorstellen dat er in dit geval iets op komt zoals: “Zie je nou wel, er wordt ook nooit naar me geluisterd!”, “Wat een stommeriken dat ze niet snappen/doen wat ik wil.” of “Ik kan mezelf ook helemaal niet goed uitdrukken, wat een loser ben ik toch ook.” .
Het bijbehorende gevoel dat dit oproept is een gevoel dat in de categorie ‘niet-gewenst’ valt. En daar wil je van af! Een manier om van het gevoel af te komen, zou kunnen zijn door afstand te nemen van het hele gebeuren dat je waarnam. Je stopt datgene wat je niet wilt dan als het ware in een doosje, plakt het dicht, zet het bij wijze van spreken op zolder met ‘niet-gewenst’ en loopt er van weg. Maar het is er nog wel.
De waarneming van het gebeurde, jouw kijk daarop en de mening die je er over vormde over jezelf (niet gehoord) en de anderen ( stommeriken) zitten nog steeds in jouw hoofd. En telkens, in vergelijkbare situaties waar iemand anders een mening heeft over een voor jou belangrijk onderwerp die niet met jouw mening overeen komt, zal het vertrouwde riedeltje aan gedachten en de bijbehorende gevoelens op komen.
Hoeveel makkelijker zou het zijn als mijn gesprekspartner kon zien dat er niets anders bestaat buiten je eigen waarneming? Dat het systeem zo werkt dat gedachten die zich herhalen overtuigingen kunnen worden die geloofd worden, die op hun beurt gevoelens oproepen. Dat er onder al die gedachten, overtuigingen en gevoelens die waargenomen worden jouw ware aard van universele levensenergie kalm en onveranderlijk aanwezig is. Als je kunt zien hoe moeiteloos het leven doorgaat en dat jouw ware aard nooit aangetast kan worden door de dingen die je waarneemt (beleeft).
Wanneer dit gezien wordt, zullen dingen waarvan je je wilt distantiëren oplossen. Als elke beleving in elk moment gezien wordt voor wat het is: een beleving in dat moment, zul je het niet eens opmerken en categoriseren als iets waar je niets mee te maken wilt hebben.
Hoe opgeruimd zal jouw denkbeeldige zolder er dan uit zien? En wat er overblijft? Ruimte waarin je je onbevreesd kunt bewegen!
“If the only thing people learned was not to be afraid of their experience.” [Sydney Banks]