Waarom doen mensen wat ze doen. Hoe kan het toch dat wat voor de ene mens logisch is, dat voor een ander heel anders kan zijn. Kennelijk wordt het leven en alles wat daar in voor lijkt te komen, door iedereen anders ervaren.
Toen mijn kinderen naar school gingen en dat zeker niet vlekkeloos verliep (althans, dat was mijn ervaring op dat moment), begon ik steeds meer dingen in twijfel te trekken. Waarom kijkt de ene persoon anders naar de opvoeding en het onderwijs van kinderen dan de ander? En wie bepaalt eigenlijk wat het juiste is?
Ruim 5 jaar geleden ben ik me in eerste instantie bezig gaan houden met pionieren in onderwijsland. Dat resulteerde in de oprichting van een kleine democratische school voor voortgezet onderwijs: VO De Vallei in Driel. Een school waar leerlingen vanuit autonomie en eigenaarschap zelf kiezen wat ze willen leren en waar beslissingen over de leer- en leefomgeving samen genomen worden vanuit gelijkwaardigheid.
Hoewel ik het vanuit mijn gezichtspunt nog steeds belangrijk vind dat het onderwijssysteem drastisch mag veranderen, was met de oprichting van een school mijn zoektocht naar de beleving van het leven niet meer te stoppen. Want ik werd me er steeds meer van bewust dat iedereen zijn eigen gezichtspunt heeft. En hoe werkt dit dan met gevoelens? Worden die ook veroorzaakt door hoe je naar iets kijkt? Ik word blij van alle kruiden in mijn tuin; mijn buurvrouw noemt het onkruid en wordt er boos van.
Ik ben dit intensief gaan bestuderen en onderzoeken voor mijn eigen leven. Uiteindelijk kwam ik uit bij nondualiteit (of Advaita: dit betekent letterlijk ‘de afwezigheid van tweeheid’). En dat was het eindpunt van mijn zoektocht: het besef dat alles één is en uit dezelfde universele (levens)energie bestaat. Ik kwam er achter dat steeds dezelfde (drie) principes de menselijke ervaring vormen. Het afgelopen jaar kreeg ik bij mijn zelfstudie mentoring van Linda Spaanbroek en Angela Mastwijk binnen een opleiding aan de Shift Academy.
Gisteren was de afsluitende dag van de opleiding. Een jaar lang hebben we met een groep van 13 mensen onderzoek gedaan naar de principes waarmee de beleving van het leven altijd uitgelegd kan worden. En hoe je dat kunt delen met andere mensen. De titel op het certificaat vermeldt dat we opgeleid zijn tot ‘facilitator’. Wikipedia: Een facilitator (van Latijn facilitare – vergemakkelijken, vereenvoudigen) is een persoon die de (rand)voorwaarden schept waaronder zowel collectieve als individuele helings- en veranderingsprocessen op gang kunnen komen.
Zodra je door een ander mens uitgenodigd wordt om mee te kijken naar de problemen die ervaren worden, zou je dat coaching kunnen noemen. Maar mijn coaching is niet gericht op het doen (of laten) van bepaalde handelingen, je krijgt van mij geen recept voor een beter leven of een stappenplan voor meer succes. We praten simpelweg van mens tot mens. De term facilitator vind ik hier wel bij passen. Daarom staat er vanaf vandaag op mijn website ‘facilitator’.
Maarre…. Let op: dit is mijn gezichtspunt op dit moment. En dat vind ik nou zo leuk: weten dat het niets uit maakt hoe je jezelf noemt, welke titel je jezelf geeft of anderen ooit op je geplakt hebben. Het maakt niet uit, want één ding weet je zeker: zolang er leven is, wordt er geleefd. Moeiteloos!
What’s in a name?