Ik werd vanmorgen vroeg wakker met een hoofd vol dingen die er uit moesten. Soms pak ik dan mijn telefoon en brabbel wat in de dictafoon, zodat het uit mijn hoofd is. Vandaag was anders, ik wilde meteen met deze impuls aan de slag! Ik kroop in mijn pyjama en met een dik wollen vest achter mijn laptop en begon te tikken. En toen gebeurde het. IK verdween. Ik ging maar door en door, de woorden kwamen als vanzelf en waar ze vandaan kwamen? Geen idee, ze stroomden als vanzelf uit mijn vingers. IK was zich niet meer bewust van zichzelf en de omgeving.
Twee uur later leek IK wakker te worden. Ineens bemerkte ik dat het nogal koud was in de ruimte waar ik zat. Ik had er dan ook helemaal niet aan gedacht om de verwarming aan te zetten. En hey, ik was in het donker gaan zitten, lampjes en kaarsje aan, maar nu scheen de zon op mijn gezicht. Mijn schouders en kont: die voelden ineens wat stijf. Kennelijk had ik er helemaal niet bij stil gestaan dat ik op een veel te laag houten bankje was gaan zitten. Ik was helemaal in flow, zou je kunnen zeggen.
WAUW!
Wat een prachtige aanwijzing dat de levensenergie die overal in zit (dus ook in mij) MIJ helemaal niet nodig heeft. Als IK er over ga nadenken, dan zit ik die creativiteit en moeiteloosheid eigenlijk alleen maar in de weg. En als ik nergens aan denk, of beter gezegd: als ik de onophoudende stroom aan gedachten even geen aandacht schenk, dan stroomt de creativiteit moeiteloos en wordt er ineens geschreven.
Als ik er dan over na-denk, kan ik zo goed snappen dat mensen dit gevoel vaker willen beleven. Het gevoel van de afwezigheid van het ik. Dan snap ik dat mensen verslavingen ontwikkelen. Bijvoorbeeld een sportverslaving: want hoe kun je bezig zijn met jezelf als je keihard aan het sporten bent? Dan snap ik dat mensen willen streven naar steeds weer dit fijne gevoel.
Wat er bij mij overblijft na zo’n ervaring, is grote verwondering over de werking van de beleving van het leven. Het leven leeft zichzelf moeiteloos en IK lijkt alleen een soort van instrument te zijn. Er is bewustzijn, want ik beleef het, kan het navertellen en er over na-denken. Wat een opluchting geeft dit besef mij telkens weer. ‘Het’ gaat en IK gaat daarin mee. Moeiteloos.
En nu komt er een volgende impuls in mij op: verwarming aan zetten en ontbijt maken. Ik ga deze impuls ook maar eens volgen 😊.