Strijden tegen dat wat er is, maar je niet wilt hebben of beleven.
Streven naar iets dat er nu niet is, maar wat je juist zou willen hebben of beleven.
Stress is meestal dat wat je krijgt bij strijd en streven.
Om in de alliteraties te blijven: je zou het ook ‘Vechten en Verlangen’ of ‘Weerstand en Willen’ kunnen noemen.
In de afgelopen dagen viel het me op dat het lijkt of we massaal denken dat het leven maakbaar is. Of zijn we juist vergeten dat het leven niet maakbaar is? Het leven is simpelweg dat wat is. En wij mensen bewegen daarin mee. Gezond of ziek, vrolijk of triest, fijn of onprettig: het komt allemaal in onze ervaring van dat leven voor. Sterker nog: het ene kan niet zonder het ander. En toch streven we massaal naar datgene waarvan we bedacht hebben dat het er mag zijn en trekken we ten strijde tegen dat wat we bedacht hebben niet te willen.
En wat een strijd wordt er momenteel geleverd! En dan heb ik het niet over de mensen die met een virus in bed liggen en iets te doen hebben of de mensen die bijvoorbeeld in de zorg werken. Nee, ik heb het over de strijd in de hoofden van de mensen. Het is een virtuele strijd: denken aan iets dat we niet willen. En hoe meer er aan gedacht wordt, hoe echter het lijkt en hoe meer we het voelen. Ellende. Angst. Verdriet. Tranen. Buikpijn.
Uiteindelijk willen we eigenlijk maar één ding: peace of mind. Gemoedsrust.
Oh, wat vond ik het fijn toen ik ontdekte (nadat ik er vele jaren bewust en onbewust naar gestreefd had) dat dat er altijd is. Het ervaren van gemoedsrust komt voort uit wat ik ook wel eens de stilte noem. Niet de stilte in het hoofd waar velen naar streven (!) door bijvoorbeeld te mediteren.
Het is eigenlijk een stilte die niet te omschrijven is. En er zijn al heel wat woorden aan gegeven:
De stilte, het alles, de liefde, universele levensenergie. Het is er altijd. Je bent het. Simpelweg dat wat is.
Het grappige is: wanneer dit gezien wordt en je ervaart die gemoedsrust, dan wordt je hoofd veel stiller!