In ons dorp woont een Italiaanse ijscoman. In de periode van het mooie weer, zo ongeveer van april tot oktober, gaat hij met een klein busje de straat op om ijs te verkopen. Hij gaat het dorp uit naar vaste locaties en als hij klaar is met venten, hoor je hem al van verre aan komen rijden met zijn gezellig rinkelende bel.
Het is begin mei en hoewel er al en paar dagen zomers weer zijn geweest, loop ik momenteel weer in mijn wollen vest omdat het nog erg koud is. Te koud om ijs te venten. Toen ik de ijscoman tegenkwam, werd ik getrakteerd op een prachtig inzicht over mijn eigen denken in concepten.
Ik maakte tegen de Italiaanse dorpsgenoot een opmerking over het feit dat het nog zo koud is en voegde er aan toe dat dat zeker wel balen is voor ‘de handel’. En wat zei de ijscoman met een lachend gezicht? “Kan ik lekker veel vrij nemen en leuke dingen doen!”
Dat antwoord verraste me. Ik verwachtte iets brommerigs te horen over minder omzet.
Dit is wat mij betreft een prachtig voorbeeld van hoe een bepaalde omstandigheid die voor iedereen hetzelfde is, zo verschillend ervaren kan worden. De Italiaanse ijscoman bekeek het koude weer van de zonnige kant. En ik dacht over datzelfde weer volgens het concept dat het niet goed voor de omzet zou zijn.
Elke omstandigheid die je ervaart komt tot stand via het denken en je kunt alleen je eigen gedachten ervaren. Zo kijken we allemaal als het ware door onze eigen bril de wereld in. Het glas in mijn bril had kennelijk op dat moment een vlek van het concept ‘je moet genoeg omzet draaien’. De opmerking van de ijscoman wees me simpelweg op de vlek op mijn bril. Wat een fijn inzicht! Bijkomstig resultaat hiervan is dat de vlek werd herkend en weggepoetst en ik weer helder de wereld in keek.
Photo by Florencia Viadana on Unsplash